مجوز عدم تولید داخل برای لوله و ورق فولادی:
برای ترخیص و واردات لوله و ورق فولادی، نیاز به مجوزهایی هست که ذکر می‌شود.
نامه شماره 53466/60 مورخ 25/02/1397 دفتر صنایع فلزی و لوازم خانگی وزارت متبوع درخصوص واردات لوله ارسال و به آگاهی می‌رساند:
ثبت سفارش و واردات لوله ها و پروفیل‌های تو خالی بدون درز از آهن یا از فولاد غیر از چدن ذیل ردیف تعرفه شماره ( 7304 ) منوط به اخذ مجوز ” عدم ساخت داخل ” از دفتر صنایع فلزی و لوازم خانگی می‌باشد.
لوله و ورق فولادی
فولاد، فلز مقاومی است که از آهن بدست می‌آید، ساده‌ترین روش ساخت فولاد ریختن آهن گداخته و مذاب داخل کوره تبدیل و دمیدن هوای گرم و اکسیژن روی آن که بخش عمده کربن موجود در آهن با استفاده از این روش می‌سوزد و در نهایت آهن تبدیل به فولاد خواهد شد.
اصطلاح فولاد یا پولاد برای آلیاژهای آهن که بین ۰٫۰۰۲ درصد تا ۲٫۱ درصد وزن خود کربن دارند بکار می‌رود. خواص فولاد به درصد کربن، عناصر آلیاژی و عملیات حرارتی قابل کنترل است.
روش ساخت فولاد
روش ساخت فولاددو روش عمده جهت ساخت فولاد وجود دارد. روش اول استفاده از آهن اسفنجی و کوره‌های قوس الکتریکی برای ذوب آهن اسفنجی و سپس آلیاژسازی است. روش دوم استفاده از آهن خام (آهن تولید شده در فرایند احیای غیرمستقیم) و سوزاندن کربن اضافی آن است.
طی این فرایند میزان کربن آهن خام از بازهٔ ۵٫۳ تا ۶ به ۲٫۰ تا ۱٫۵ درصد وزنی کاهش می‌یابد، سپس عناصر دیگر در آن افزوده می‌شوند تا ترکیب مورد نظر بدست آید.
تغییرات در استحکام فولاد
استحکام فولاد با میزان کربن محلول به شدت افزایش می‌یابد. اگرچه این افزایش استحکام با کاهش جوش‌پذیری و افزایش احتمال شکست ترد همراه است. استحکام فولادهای فریتی (فرومغناطیس) رابطه معکوسی با شکل‌پذیری دارد.
تلفیق استحکام و شکل‌پذیری با پایدارسازی فاز آستنیت (پارامغناطیس) در فولادهای مدرن چندفازی قابل بهبود است.
فولادهای آلیاژی غالبا با فلزهای دیگری نیز همراهند.
خواص فولاد به درصد کربن موجود در آن، عملیات حرارتی انجام شده بر روی آن و فلزهای آلیاژ دهنده موجود در آن بستگی دارد.
انواع فولادها از نظر آلیاژی به چهار گروه اصلی تقسیم می شوند:
- فولادهای ساده کربنی
- فولادهای کم آلیاژ
- فولادهای متوسط آلیاژ
- فولادهای پر آلیاژ
در فولادهای ساده کربنی، کربن اصلی ترین عنصر آلیاژی بوده و عناصری مانند منگنز و سیلیسیوم و آلومینیوم به مقدار جزیی و برای گاز زدایی به آن ها اضافه می‌شود.
میزان کربن این فولادها نقش اصلی در میزان افزایش استحکام آنها پس از عملیات حرارتی دارد.
این فولادها به سه گروه کم کربن، کربن متوسط و پر کربن تقسیم می‌شوند:
- فولادهای کم کربن با حداکثر 0.25 درصد کربن Low Carbon steel
- فولاد کربن متوسط با 0.55-0.25 درصد کربن Medium carbon steel
- فولاد پر کربن با 0.5 >درصد کربن High carbon steel
پس از فولادهای کربنی، فولادهای کم آلیاژ و متوسط آلیاژ بوده که میزان منگنز و سیلیسیوم آنها بیشتر از مقدار لازم برای اکسیژن زدایی می‌باشد و عناصر دیگری مثل نیکل، کرم و مولیبدن نیز به آنها اضافه شده است.
عناصری مانند تیتانیوم، نیوبیوم، مس و بر نیز در صورت لزوم و به میزان جزیی ممکن است به آنها اضافه شود.
افزودن این عناصر آلیاژی به فولادها جهت بهبود عملیات حرارتی پذیری آنها و افزایش برخی خواص فیزیکی و مکانیکی می‌باشد.
لازم به ذکر است که جهت طبقه بندی فولادهای کم آلیاژ، متوسط آلیاژ و پر آلیاژ محدودیتی وجود نداشته و عموما به فولادهای حاوی بیش از 10% عناصر آلیاژی، فولادهای پرآلیاژ می گویند.
کاربرد انواع مختلف لوله و ورق فولادی
از فولادی که تا ۰٫۲ درصد کربن دارد، برای ساختن سیم، لوله و ورق فولاد استفاده می‌شود. فولاد متوسط ۰٫۲ تا ۰٫۶ درصد کربن دارد و آن را برای ساختن ریل، دیگ بخار و قطعات ساختمانی بکار می‌برند.
فولادی که ۰٫۶ تا ۱٫۵ درصد کربن دارد، سخت است و از آن برای ساختن ابزارآلات، فنر و کارد و چنگال استفاده می‌شود. فولاد، انواع فراوانی دارد. که همه آن موارد در جدول کلید فولاد قابل دسترس می‌باشد.
کالاهای مشمول استاندارد اجباری در این زمینه عبارتند از:
- استاندارد اجباری برای لوله‌های فولاد زنگ نزن برای ساخت لوازم پزشکی
- استاندارد اجباری برای انواع ورق فولادی سرد نوردیده
- استاندارد اجباری برای انواع ورق فولادی گرم نوردیده
- استاندارد اجباری برای ورق فولادی گرم نوردیده با پوشش روی گالوانیزه
- استاندارد اجباری برای نبشی‌های فولادی گرم نوردیده با بالهای مساوی و یا نامساوی
- استاندارد اجباری برای انواع لوله های فولادی گازرسانی
